این غم بدان کشیدم

یارا  زگوشه چشم این غم بدان کشیدم

با عشق به روز دیدار من این گمان کشیدم

که وصل کنم دل از مهرسوزانده جان صفا دم

باشد که مرهم من این درد به ان کشیدم

باز هم شکن نوایم گو عاشقی روا نیست

سیر و سلو کت از عشق نگو به جان کشیدم

ای بهتریم امیدم به خاک غم وصله ام

شادم  کن از وفایت صبر زمان کشیدم

من تا صحر به عشقم خوابم حرام بکردم

بحر تو یار بگردیم بر عشق خزان کشیدم

بی خواب عشق نمیرم بر سوز مستت از دم

یاد خوشی که بردم از این توان کشیدم

ازسر به مهر خوش نیست ای ناز جان سنایم

                          زیبا کنم به مهرت بی عشق زیان کشیدم

به   دل   خون   شده   خود   نظر   جفا    نکردم

نبیریدم   از  وفایم  ز به  عهد  جدا  نکردم

چشم دران اوج سکوتت به همه حال گریسته ست

که دگر پاره نساختم ز به  عشق سوا نکردم

بشکستم   به    لب   عشق   حقیقت   شده    پنهان

باشد  این غم پاره  من  که   سروپا  نکردم

اخراین غم به چه ماند عشق غمی را ز چه خواند

می ومیخاره  ندیدم  زبه  عشق ریا  نکردم

به  بد عهدی  زمانه عشق  را  جز سوختن  ندیدم

که بسوختم ولی باز جان تورا  رها  نکردم

به شب  هجر  چو  پروانه  به  دم  عشق  بسوختم

من شمعی اب  ندیدم  ولی  گلایه را نکردم

راز   گمگشته   بشکسته   به   سرای    مهربانش

زین نظر کن بر جفایت که نگو وفا  نکردم